ထူးဆန္းေသာဘေလာ့ဂင္း

ဘေလာ့မေရးခင္တုုန္းက သိပ္ေရးခ်င္တာေတြက က်မတိုု ့ႏုုိင္ငံကသဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြ အေၾကာင္း ၊ အစားအေသာက္ေတြအေၾကာင္း၊ ခရီးသြားအေတြ ့အၾကံဳေတြအေၾကာင္း နဲ ့တခါတေလ တခုုခုုေပၚမွာ ေတြ ့ျမင္ခံစားလိုုက္ရတာေလးေတြကိုု ခ်ေရးခ်င္လိုု ့ကုုိယ့္ဘာသာဘဲ စာဖတ္ျပီး ဘေလာ့ေလးျဖစ္ေအာင္တည္ေထာင္ခဲ့တာပါ။

Burmese taste ဆိုုတာကလည္း အဓိပၺါယ္နဲ ့ပါ။   ျမန္မာ့အစားအေသာက္ရဲ  ့ အရသာတခုုတည္းမဟုုတ္ပဲ က်မ ျမန္မာတေယာက္ရဲ  ့ေတြးျမင္ခံစားရတဲ့ အရသာ Burmese taste ကိုု ပါဆုုိလိုုခ်င္တာပါ။ ဥပမာ..ဘိုုတေယာက္ရဲ  ့ေတာထဲသြားအပန္းေျဖတဲ ့အရသာနဲ ့က်မျမန္မာတေယာက္ရဲ  ့ေတာထဲသြားအပန္းေျဖတဲ့ အရသာဟာမတူပါဘူး။ အဲဒါကိုုက်မကဲြကဲြျပားျပားသိပါတယ္။ သူတိုု ့က အလြန္တိုုးတက္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာေမြးဖြားရွင္သန္ရင္း ျမိဳ  ့ျပနဲ ့ျခားနားတဲ့ သဘာ၀အရသာကိုု ပိုုက္ဆံအကုုန္ခံျပီးသြားအရသာခံတာ။ က်မက ေတာထဲေရာက္သြားရင္ သဘာ၀ရဲ  ့အရသာကိုုေတာ့ႏွစ္သက္စြာခံစားပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ငါတိုု ့ႏုုိင္ငံမွာဆုုိရင္..... ငါတိုု ့ႏုုိင္ငံမွာဆုုိရင္....ဆုုိတဲ့အေတြးကအျမဲ ကပ္ပါေနပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြေရာဆိုုးတာေတြေရာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ က်မခံစားတဲ ့tase က သူတိုု ့ခံစားတဲ့  taste နဲ ့ကဲြလြဲတာေတြရွိပါတယ္။ က်မက အဲဒါေလးေတြကိုု လည္း တခါတရံမွာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္ ။

သူတုုိ ့ကသူမ်ားကိုု ေဖးမကူညီဘိုု ့ကမ္းလွမ္းရမွာကိုု သူတပါးရဲ  ့ကုုိယ္တုုိင္လုုပ္ကုုိင္ႏုုိင္စြမ္းရိွတဲ ့အရည္အေသြးကုုိ ေလွ်ာ့တြက္တယ္လိုု ့ထင္သြားမွာစိုုးလိုု ့ေတာ္ရံုုတန္ရုုံ ကိစၥေတြကိုု ကမ္းလွမ္းေလ့မရွိပါဘူး။ အကမ္းလွမ္းခံရတဲ့သူကလည္း သူဟာ ဒီကိစၥကိုု (ဥပမာ..ဘတ္စ္ကားေနရာဖယ္ေပးတာ၊ မ်က္မျမင္တေယာက္ကုုိ အကူအညီမေတာင္းဘဲ လမ္းျပေပးတာ၊ အုုိမင္းသူမ်ားကိုုလက္ကမ္းေပးတာ ..အမ်ားၾကီးပါဘဲ) လုုပ္ႏုုိင္စြမ္းမရွိဘူးလိုု ့အထင္ခံရတဲ့အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တာေတြရွိပါတယ္။  က်မတုုိ ့ကေတာ့ အကူအညီကမ္းလွမ္းရင္ ေႏြးေထြးမွုု ရွိတယ္လိုု ့ခံစားရျပီး ယူတာမယူတာအပထား ၀မ္းသာ အသိအမွတ္ျပဳ လိုု ့မဆံုုးဘူး။ အဲဒီလိုု ခါးသီးတဲ့ taste ေတြ၊ ခ်ဳိျမိန္တဲ ့taste ေတြ ကြဲျပားတာေတြ နဲ ့တူတာေတြကိုုလည္း ေရးခ်င္မိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သိပ္အားမထုုတ္ရတဲ ့အစားအေသာက္ေတြဘဲ တင္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဘာေတြဘဲေရးျဖစ္ေရးျဖစ္ ထူးဆန္းတာတခုုက တခါမွမျမင္ဘူးတဲ ့သူေတြ ကိုုယ့္ဘေလာ့ကိုု လာဖတ္ရင္ ေပ်ာ္သလိုု ခံစားေနရတယ္။ မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပးသြားျပန္ရင္ လည္း တန္ဘိုုးထားျပီး ဖတ္ခ်င္ေနမိတယ္။ မျမင္ဘူးတဲ့သူေတြကိုု အိမ္မက္မက္တယ္။ တိုုက္ဆိုုင္တာေလးေတြရွိရင္ သတိရေနတတ္တယ္။ အဲဒီလိုုေတြ ခံစားရလိမ့္မယ္လိုု ့အရင္တုုန္း က လံုုး၀မေတြးထားခဲ့မိဘူး။ သိပ္ထူးဆန္းတဲ့ဘေလာ့ဂင္းေပါ့။ ကုုိယ္မွ်ေ၀မယ္လိုု ့စဥ္းစားထားတာေတြ မမ်ွေ၀ျဖစ္၊ မေရးျဖစ္လိုု ့လည္း ဘာရယ္မဟုုတ္ ကုုိယ္ဟာေနရင္းထုုိင္ရင္း တန္ဘိုုးမဲ့သူလိုုလိုု၊ အလကားလူလိုုလိုု၊   ျမန္မာတေယာက္အေနနဲ ့တာ၀န္မေက်သလိုုလိုု၊  ေန ့ရက္မ်ားကိုု အခ်ည္းႏွီးကုုန္ဆံုုးေစသူလိုုလိုု..လိုုလိုုေတြအမ်ားၾကီးေတြးလာမိပါတယ္။ (အုုိ ငါလည္း ဘာမွသိပ္သိတာမဟုုတ္ပါဘူးေလ။ အိုု..ငါသိတာေတြ မသိေသးတဲ့သူေတြ ကိုုမွ်ေ၀ႏုုိင္ေတာ့မေကာင္းလား။ ေတာ္ၾကာငါေသသြားရင္ ငါသိထားတဲ့ နဲနဲေလးေတာင္ ငါ့ကုုိယ္နဲ ့ပါသြားမွာ။) ဘေလာ့ဂင္းကေပးတဲ့ခံစားမွုုေတြေလ မထူးဆန္းဘူးလား။ တခါတေလ ဘေလာ့ဂင္းလုုပ္ျခင္းမ်ားကိုု ေလွ်ာ့ခ်ဘိုု ့စဥ္းစားလာရတယ္။ အဲဒီလိုု ေတြးေနတဲ ့အခ်ိန္မွာဘဲ အလုုပ္မအားတဲ့ၾကားက လွစ္ကယ္ လွစ္ကယ္ ဟုုိဘေလာ့သြားလိုုက္၊ ဒီဘေလာ့သြားလိုုက္ သုုတ္သုုတ္ သုုတ္သုုတ္ လုုပ္ေနေသးတယ္။

ေဘဘီ့ဟင္းေလးေတြက စားခ်င္စရာ ဘယ္တုုန္းကမ်ားစခ်က္တတ္ေနသလဲမသိဘူး။ ကုုိညီလင္းသစ္က အႏုုပညာခံစားတတ္ျပီး စနစ္ရွိပံုုေပၚတယ္ ။ စုုဘူးအိမ္ နဲ ့မိုုးေကာင္းသူဟင္းေတြက ထူးဆန္းတယ္ ျပီးေတာ့လည္း သူတိုု ့ကသူငယ္ခ်င္းေတြထင္တယ္။ ကူးကူး ကေတာ့ ျမန္မာျပည္အႏွံ ့ကခ်က္ပံုုေတြကုုိ ရွားရွားပါးပါး ခ်က္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ ့တခါတခါ ေနမေကာင္းတတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြဖတ္ဖူးေတာ့ သူေလးေနမွေကာင္းရဲ  ့လား။ နံမည္ေက်ာ္ၾကားလူၾကိက္မ်ားတဲ့ကြန္ကေတာ့ တခါတခါမွာ ေပါ့ေပါ့ေလးေရးေနေပမဲ ့ေလးနက္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ားရွိသလိုုလိုုဘဲ။ သူေရးတာေလးေတြက ဟန္ေဆာင္မွုုမပါဘူး။ စူးႏြယ္ေလး ကေတာ့ လက္ဖက္မၾကိဳက္ဘူးတဲ့ အဲဒါေတာ့ အံ့ၾသစရာ။ ကုုိယ့္ဘ၀မွာ လက္ဖက္မၾကိဳက္တဲ့သူ နွစ္ေယာက္ ဘဲေတြ  ့ဘူးတာ စူးႏြယ္ေလးနဲ ့ဆုုိရင္ သံုုးေယာက္ျဖစ္သြားပါေရာ။ (ဟင္ ဟုုတ္ပါဘူး ေတြ  ့လည္းေတြ  ့ဘူးဘဲနဲ ့) စူးႏြယ္ေလွ်က္တဲ့လမ္းေလးမွာ ငွက္ေလးေတြလည္းရွိေနမွာ။ မွန္ဘီလူးနဲ ့သြားၾကည့္ခ်င္လိုုက္တာ။ ေခ်ာ ကဖါးကန္ ့သူေလး စာေတြေရးရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ေပးေရးတယ္။ အလုုပ္လုုပ္ရင္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္လုုပ္ေလ့ရွိပံုုေပၚတယ္။ 

 ညယံဆုုိတာ ေယာက္်ားေလးမွတ္ေနတာ။ မိန္းခေလးကုုိး။ ေမာလ္ထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ကေခြးေလးတေကာင္နဲ ့ေလ်ွာက္သြားတာေတြ ့ေတာ့ ကုုိကိုုေရ..ညယံဆုုိတဲ့ ဘေလာ့ဂါက သူမ်ားေပးလိုု ့ေခြးေလးတေကာင္ေမြးျဖစ္တယ္တဲ့။ အဲဒီေခြးေလးက အရင္ပိုုင္ရွင္က တရုုပ္လိုုနံမည္ေပးထားတာမယ္လင္းဆိုုလား မီေယာင္းဆုုိလား ဘာလည္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူကမိုုက္တီးလုုိ ့ေပးေတာ့ သူ ့နံမည္မွတ္မိေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေကၽြးလိုုက္ရတယ္။ ေခြးေလးက ဘာသာစကားေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုု ၾကားျပီးရွုုပ္ေထြးေနတယ္တဲ့။ တယ္လီဖုန္းလာရင္ ညယံကုုိ ေဟာင္ျပီးလာေျပာတယ္တဲ့။ အမယ္ သူက အဲကြန္းဖြင့္ရင္ သူ ့ေကာ္ေဇာေလးခ်ီျပီး အဲကြန္းေရွ  ့မွာလာအိပ္ျပီး တီဗီၾကည့္ေရာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းလဲေနာ္။ မသက္ေ၀ ဆိုုတာရွပ္အကၤ် ီ၀တ္ရတာၾကိဳက္ျပီးသူရိုုက္တဲ့ ဓါတ္ပံုုေတြက မိုုက္တယ္။  ရုုိ  ့စ္ဆုုိတဲ ့တေယာက္ နဲ ့ရုုိ  ့စ္ ေအာ့ရွယ္ရြန္း ကိုု ခဏခဏေရာတယ္။ ဆန္းနီေလးက ေက်ာင္းတက္ေနတာဆုုိေတာ့ စာေတြပိေနမွာေသခ်ာတယ္။ ဂငယ္ေလး က အသက္ ၂၀ ေတာင္မျပည့္ေသးဘူး ငယ္ငယ္ေလး။ ဒါေပမဲ့သူယူတဲ့ဘာသာက ဓါတ္ပံုုတုုိ ့ပန္းခ်ီတုုိ ့နဲ ့ဆိုုင္တာမ်ဳိး။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုု အဲဒီဘာသာမ်ဳိးသင္ႏုုိင္မွာမဟုုတ္ဘူး။

မေကာင္းမြန္၀င္းက ဂ်ပန္ကေလ။ အဲဒါ ဆူနာမီျပီးေတာ့ ငလွ်င္ေၾကာင့္ဟန္ခ်က္မမွန္သလိုု ခံစားေနရတယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေနရခက္မွာဘဲ။ ေက်းလက္သားေလး နဲ ့ေရႊညာသားေလးကိုုလည္းေရာတာဘဲ။ သူတိုု ့စာေတြက အညာအေၾကာင္းေတြပါေတာ့ အညာကုုိ ခရီးသြားရသလိုုဘဲ။  အက္ဗီ ရဲ  ့မုုန္ ့ေလးေတြက စားခ်င္စရာ လွလွေလးေတြ။ မြန္ ရဲ  ့နံမည္က ရွည္ျပီး မွတ္ဘုုိ ့ခက္ေတာ့ မြန္လိုု ့ဘဲမွတ္ထားလိုုက္မယ္။ မြန္ရဲ  ့အမ်ဳိးသားနံမည္ယူထားတာလားဘာလားမသိဘူး။ မမေငြစႏၵာလည္း အုုန္းထမင္းတင္ျပီးကတည္းက အလုုပ္မ်ားေနပံုုဘဲ။ ပါရမီျဖည့္ဘက္ေလး ကေတာ့ လိမၼာသိမ္ေမြ  ့တဲ့ဇနီးေကာင္းေလးျဖစ္ပံုုရတယ္။ ကုုိျမစ္က်ဳိးအင္း ဆုုိရင္ ေရငွက္ေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာတယ္။ကိုု ျမစ္က်ဳိးအင္းကျမစ္က်ဳိးအင္းလိုု ့ဘာလိုု ့နံမည္ယူထားတာလဲမသိဘူး။ သူေရာျမစ္က်ဳိးအင္းေတြမွာက်တတ္တဲ့ ေရငွက္ေတြကုုိ စိတ္၀င္စားလားမသိဘူး။ ကုုိၾကီးေက်ာက္ဆုုိတာ တပင္ေရႊထီးပင္နဲ ့ကင္ဆာသက္သာေနျပီးမွ ဆံုုးသြားရွာတာ။ သူလည္း ငါတုုိ ့သြားတဲ ့ေနရာေတြ လပ္စ္ေဗးဂက္စ္သြားတုုန္း ကသြားတယ္။ မျမင္ဘူးဘဲေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပါလား။ စူစန္တုုိ ့မၾကာညိုု တိုု ့က ဘယ္မွာေနတာလည္းမသိဘူး။ဗစ္စတာ လည္း ငယ္ပံုုဘဲ။ ခင္ဦ းခိုုင္ ဆိုုေတာ့ ခိုုင္ခင္ဦ း နံမည္နဲ ့ခပ္ဆင္ဆင္ ဒါေပမဲ ့ပိုုခန္ ့ျပီးကဗ်ာဆန္တယ္။ ဂ်ီးေဒၚက ကြန္ ့သူငယ္ခ်င္းလားမသိဘူး။

jj ဆိုုတာ ထူးထူးဆန္းဆန္း သဘာ၀ထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္းေတြနဲ ့ငွက္ေလးေတြစိတ္၀င္စားတယ္တဲ့။ ျမန္မာထဲမွာ ဒါမ်ဳိးစိတ္၀င္စားတာ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ သိရတာ၀မ္းသာစရာဘဲ။ ေကႏွစ္လံုုးနဲ ့ေကသံုုးလံုုးကိုု ခဏခဏေရာတယ္။ သြားျပန္ၾကည့္ဦ းမယ္သူတိုု ့ကိုု။ ေပါက္ဆုုိတာ ေကသံုုးလံုုးလားေကႏွစ္လံုုးလား။ တခါတခါမွေရာက္လာတတ္တယ္။ သုုႏွင္းဆီကလည္းယူအက္စ္ကဘဲ။ ဖတ္လိုု ့ေကာင္းတယ္။တီတီစိြ ေတာ့ ေနရာသစ္မွာ ေပ်ာ္ေနျပီလားမသိ။ ေအာ္..ဂ်ဴးဂ်ဴးေလးေတာင္ေမြးကတည္း ကဖတ္ရင္းၾကည့္လာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးလာပါေရာ။ အင္း သူၾကီးလာသလိုု ငါလည္းပိုုအိုုလာပါလား။ ႏုုပ်ဳိျခင္းနဲ ့အိုုမင္းျခင္း ကုုိသတိေပးတဲ့ဘေလာ့ပါလား။ အျပံဳးပန္း ကေတာ့နံမည္နဲ ့လိုုက္ေအာင္ ပန္းေလးေတြကိုု စိတ္၀င္စားတယ္။ ငါလည္း ျမက္ပန္းေလးကအစစိတ္၀င္စားတယ္သူ ့လိုုဘဲ။ ပန္းေလးေတြကလည္းလွတာကိုုးေလ။ ရွင္ေလးကေတာ္လည္းေတာ္၊ ရုုိးရုုိးရွင္းရွင္းေခတ္မွီျပီး စည္ကမ္းရွိပံုုဘဲ။ ကုုိကိုုေရ..ရွင္ေလးရဲ  ့အမ်ဳိးသားကေလ တက္စီစီးျပီးပိုုက္ဆံအမ္းတာ လွမ္းယူေတာ့ က်ေနာ္သူ ့ရဲ  ့အိမ္ဦ းနတ္ပါတဲ့။ ဟင္း ဟင္း။ လျပည့္ရိပ္က ရွင္ေလးေနတဲ ့ဂ်ာမဏီကဘဲ။ သူ ့ရဲ  ့ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြသြားျပန္ဖတ္ဦ းမယ္။ သူကလူတင္ေတာ္ရုုံမက စာေရးကလည္းေကာင္းေသးတယ္။ တယ္ေတာ္ၾကပါလား။ ငါနဲ ့မ်ားတျခားစီ။

ၾကည့္စမ္း။ ေန ့တုုိင္းလိုုလိုု အဲဒါမ်ဳိးတခုုမဟုုတ္တခုုေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာျပီးလုုပ္ရင္းကုုိင္ရင္း ထင္ရာျမင္ရာေတြေတြးေနတတ္ျပီး မျမင္ဘူးတဲ့လူေတြ ကိုုသတိရေနတတ္တယ္။ သတိရတာေတြကိုု သူ ့ကိုု ထပ္ေျပာျပေသးတယ္ ။ သူကလည္း တခ်ဳိ  ့မွတ္မိျပီး တခ်ဳိ  ့မမွတ္မိလိုု ့ခဏခဏျပန္မိတ္ဆက္ေပးရတယ္။ သူ ့ကုုိ ေျပာျပဘူးတဲ ့အေၾကာင္းေတြျပန္ေဖၚျပီး ျပန္မိတ္ဆက္ေပးရတယ္။ ဘေလာ့ဂင္းက မဆန္းေပဘူးလား။ ကမာၻ ့ေနရာအႏွံ ့ကသူေတြအေၾကာင္းကိုု မျမင္ဘူး ဘဲေတြးမိ သတိရေနမိပါေေရာလား။ မမအေၾကာင္းေတြးတာေတာင္နဲနဲေလ်ာ့သြားပါလား။ကုုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေရာဖတ္ျဖစ္ၾကသလား။ ဖတ္ရင္းနဲ ့အိုုင္အိုုရာတေယာက္ ေတာ္ေတာ္အားေနပံုုရတယ္လိုု ့ေတြးေနၾကသလား။ ကုုိယ္မွန္းမသိတဲ့ကုုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ေလယူေလသိမ္းက .............  နဲ ့တူလိုုက္တာလိုု ့ေတြးေနၾကမလား။ 

တကယ္ထူးဆန္းတဲ့ ...ဘေလာ့ဂင္းမွဘေလာ့ဂင္း။


ခင္မင္ေလးစားေသာ
အိုုင္အိုုရာ

မွတ္ခ်က္။       ။ဒီတခါေတာ့ ဟင္းေတြနဲ ့မႏွိပ္စက္ပဲ ညီးေငြ ့စရာစကားလံုုးေတြနဲ ့ႏွိပ္စက္ေနပါလားလိုု ့ေတြးေနရင္ေတာ့ကုုိယ္ကလည္း ျပန္ေမးရလိမ့္မယ္။ အစားစားမလား နားညီးခံမလားလိုု ့ေလ။ း)

ေနာက္ဆက္တြဲေတြျဖည့္သြားမယ္ေနာ္။ ဒုုကၡေပးလက္စနဲ ့။ သီးခံေပဦ းေတာ့ဆက္တိုုက္။