ခံစားမွုုေပးတဲ့ေနရာေလး

ဒီေနရာေလးကိုုစြန္ ့ခြာရမယ္ဆိုုေတာ့စိတ္ထဲမွာတမ်ဳိးဘဲခံစားရတယ္။
ဒီေနရာေလးမွာအခ်ိန္ရတုုိင္းထုုိင္ခဲ့တယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြစိတ္ေပ်ာ္စရာေတြစိတ္ဓါတ္က်စရာေတြစိတ္ဓါတ္တက္စရာေတြ
လြမ္းေဆြးစရာေတြတမ္းတစရာေတြမေက်နပ္တာေတြေက်နပ္တာေတြအားငယ္ရတာေတြအားက်ရတာေတြ
မခ်င့္မရဲျဖစ္ရတာေတြအားရတာေတြအလုုိမက်တာေတြပီတိျဖစ္ရတာေတြ....အစံုုပါဘဲေလ။
ဒီေနရာေလးဆုုိတာက်မအခုုေနေနတဲ့အိမ္ခန္းေလးရဲ  ့ျပဴတင္းနေဘးကမနက္စာစားစားပဲြေလးပါ။

ဒီေနရာေလးကေနအျပင္ဘက္ကုုိၾကည့္လိုုက္ရင္ျခံေနာက္ဖက္ကတုုိက္အိမ္ေတြရဲ  ့ေနာက္ဖက္ေတြကိုုျမင္ေနရတယ္။
အားလံုုးကသံုုးထပ္တုုိက္ေတြခ်ည့္ဘဲ။ အဲတုုိက္ဆုုိလိုု ့ေျပာရဦးမယ္။ တကယ္ေတာ့တုုိက္နဲ ့တူေအာင္ေဆာက္ထားတာေတြပါ။ အျမင္မွာတုုိက္အိမ္အတုုိင္းဘဲ။ ေခါက္ၾကည့္ကိုုင္ၾကည့္မွသစ္သားလားၾကိတ္သားလားအဲဒီလိုုအသားမ်ဳိးေတြနဲ ့တည္ေဆာက္ထားတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ျမန္မာျပည္မွာတုုန္းကအေမရိကန္ရုုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ရင္ကားေတြျဖတ္တုုိက္ျပီးတစ္ဘက္ကျပန္ထြက္လာတာတုုိ ့
လူတုုိ ့ပစၥည္းတိုု ့အင္နဲ ့အားနဲ ့ဆဲြပစ္လိုုက္ရင္အိမ္နံရံကိုုေပါက္ျပီးထြက္သြားတာေတြျမင္ခဲ့ရတာကိုုးလိုု ့အေတြးေတြရခဲ့ရေသးတယ္။

ထူးျခားတာကဒီဘက္ကအိမ္ေတြကျမန္မာျပည္ကလိုုမ်ဳိးေခါင္မိုုးေတြကိုုမျမင္ရဘူး။ နံရံအျမင့္ဆံုုးသြားတာနဲ ့တံုုးတိတိဘဲျပီးသြားတယ္။ အုုပ္မိုုးထားတဲ့ေခါင္မိုုးကိုုမေတြ ့ရဘူး။ မေတြ ့ရဘူးဆုုိတာထက္ရွိကိုု္မရွိဘူး။ ေရလံုုမိုုးလံုုျဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုုမ်ားေဆာက္ထားတယ္ဆုုိတာထိေတာ့လည္း
ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်မမွာတစ္ျခားေတြးစရာေတြအမ်ားၾကီးရွိေနေသးတယ္ေလ။

အဲဒီတုုိက္ေတြထိလွမ္းမၾကည့္ပဲ အနီးအနားကိုုပဲကပ္ျပီးေငးမိမယ္ဆုုိရင္ေတာ့က်မတစ္ခါကမိုုးတမနက္ရဲ့ခံစားခ်က္မွာေရးခဲ့သလိုုဘဲ ျပဴတင္းနဲ ့ကပ္လ်က္မွာ
အျမဲလိုုလုုိခရမ္းျပာပန္းေသးေသးအဆုုပ္ေလးေတြပြင့္ေနတဲ့က်မႏွစ္သက္တဲ့ရုုိ  ့စ္ေမရီျခံဳၾကီးရွိတယ္။ သူ ့ရဲ  ့ရနံ ့ကတစ္မ်ဳိး။ သူ ့ကုုိမထိရင္ဘာမွအနံ ့မရဘူး။ နမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ရရင္ရမွာေပါ့ေလ။ က်မဆုုိလိုုတာကျဖတ္သြားျဖတ္လာျမင္ရုုံအေနအထားကိုုဆုုိလိုုတာပါ။ အဲ..နဲနဲေလးပြတ္တုုိက္ျပီးသူ ့ေဘးကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလိုုက္တာနဲ ့သူ ့ရဲ  ့သင္းပ်ံ  ့ေမႊးၾကိဳင္ျပီးႏွစ္ျခိဳက္စရာေကာင္းလွတဲ့
ရနံ ့ကုုိကိုုယ္မွာစဲြျပီးရေနေတာ့တာဘဲ။ ျခံထဲမွာဟုုိတုုိးဒီတုုိးဟုုိၾကည့္ဒီၾကည့္စပ္စပ္စုုစုုေထြလီကာလီေတြေတြလုုပ္ေနရင္လည္း
သူ ့စီကအနံ ့ကစဲြျပီးဆက္ရေနတုုန္းဘဲ။

ရုုိ  ့ေမရီျခံဳပင္ၾကီးကိုုေက်ာ္ျပီးဆက္ေငးရင္ေတာ့တစ္ပင္လံုုးအ၀ါေရာင္အသီးေတြေ၀ေနတဲ့ေရွာက္ပင္လိုုလိုုသံပုုယိုုပင္လုုိလိုုကိုုေတြ ့ရဦးမွာပါ။
ဒီမွာကလည္းအဲဒီလိုု သံပုုရာတုုိ ့ေရွာက္တိုု ့လိုုအမ်ဳိးေတြအမ်ဴိးစံုုလင္မ်ားျပားလြန္းလိုု ့ဘယ္ဟာကေရွာက္ဘယ္ဟာကလိေမၼာ္ ဘယ္ဟာကသံပုုယိုု၊ သံပုုရာမခဲြတတ္ႏုုိင္ေအာင္ပါဘဲ။ အဲဒီေတာ့က်မကျခံထဲကအပင္ကေရွာက္သီးပံုုနဲ ့ပုုိတူလိုု ့ေရွာက္သီးလိုု ့ဘဲကုုိယ့္ဖာသာကိုုယ္သေဘာတူေခၚတယ္ေလ။
အရြက္ကေတာ့ေရွာက္ရြက္စစ္စစ္နဲ ့မတူျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့သံပုုယိုုရြက္နဲ ့လည္းမတူလွျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့က်မကသူ ့ကိုုအပင္ကုုိေရွာက္ပင္အသီးကိုုေရွာက္သီးလိုု ့ဘဲေခၚတယ္။

ေရွာက္ပင္ရဲ  ့ကပ္လ်က္ေနာက္ဖက္မွာေတာ့သိပ္လွတဲ ့ခ်ယ္ရီပင္ႏွစ္ပင္ရွိျပန္ပါတယ္။ ခုုခ်ိန္မွာေတာ့ဘာအပြင့္အဖူးမွမရွိပဲအရြက္စိမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြပဲျမင္ေနရတယ္ေလ။ ေအာ္..ေမ့လုုိ ့ျပဴတင္းနဲ ့ကပ္လ်က္မွာ
ပုုတုုန္းငွက္ေလးေတြ၀တ္ရည္လာလာစုုတ္တဲ့ပန္းဆီေရာင္ပန္းလွလွေလးေတြပြင့္တဲ့အပင္ေလးလည္းရွိေသးတယ္။





ေျမျပင္ဖက္ကိုုစိုုက္ၾကည့္လိုုက္ရင္ေတာ့အိမ္ရွင္စိုုက္ထားတဲ့စိမ္းဖါးဖါးအရြက္လွလွေတြၾကားထဲက
လိေမၼာ္ေရာင္ပန္းလွလွေတြလွုုိင္ေနေအာင္ပြင့္ေနၾကတာအျမဲလိုုျမင္ေနရတာေပါ့။ ခ်င္းျပည္မွာအဲဒီပန္းေလးေတြကိုုေတာင္ၾကာလိုု ့ေခၚၾကတယ္။ ခ်င္းျပည္မွာအဲဒီပန္းေလးေတြစေတြ ့ဘူးတုုန္းကလည္းသိပ္ႏွစ္သက္မိတာဘဲ။
အဲဒီပန္းေလးေတြကစားလိုု ့ရတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့က်မေတာ့အလွဆင္တာကလဲြလိုု ့မစားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အရြက္ေတြသာစားလိုု ့ရတယ္ဆုုိရင္အျမဲအညြန္ ့ေလးေတြနဲ ့စိမ္းစုုိလတ္ဆတ္ေနတဲ့အဲဒီအရြက္ေတြကိုုက်မစားျဖစ္ခဲ့မွာ
ေသခ်ာပါတယ္။



အဲဒီလိေမၼာ္ေရာင္ပန္းျခံဳခင္းေလးနဲ ့ကပ္လ်က္မွာသစ္သားျပားေတြနဲ ့ကာထားတဲ့ျခံစည္းရိုုးရွိတယ္။ ပန္းေတြနဲ ့သစ္သားျပားစည္းရိုုးကလိုုက္ဖက္လြန္းတယ္လိုု ့က်မထင္မိတယ္။ သစ္သားျပားကသဘာ၀အေရာင္ညိဳမြဲမဲြနဲ ့ေလ။







သစ္သားစည္းရုုိးနဲ ့ကပ္လ်က္မွာေတာ့တစ္ဖက္ျခံကစုုိက္ထားတဲ့သစ္ပင္စိမ္းေတာက္ေတာက္ၾကီးကိုုျမင္ေနရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအပင္ၾကီးကက်မတိုု ့ဟုုိးငယ္ငယ္တုုန္းကအျမဲစိတ္ကူးေတြ၊ စာအုုပ္ေတြျပကၡဒိန္ေတြထဲကအျမင္ေတြနဲ ့မွန္းျပီးပုုံဆဲြခဲ့တဲ့ခရစ္စမတ္သီးအနီေလးေတြနဲ ့ အရြက္ပတ္လည္ခြ်န္ခၽြန္ေလးေတြနဲ ့စိမ္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြရဲ  ့
အပင္ပါလားဆုုိတာအဲဒီအပင္ၾကီးမွာအသီးနီနီေလးေတြအရြက္ခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြကိုု အနီးကပ္မ်က္စိနဲ ့တပ္အပ္ေတြ ့မွသိေတာ့တယ္။



အဲဒီအသီးနီေလးေတြနဲ ့အရြက္ခၽြန္ေတြကိုုမၾကာမၾကာၾကည့္မိျမင္မိေတာ့ၾကည့္မိျမင္မိတုုိင္းက်မငယ္ငယ္ကပုုိ ့စကဒ္
ေလးေတြအျမဲဆဲြေပးခဲ့တဲ့ ဒက္ဒီ့ကိုုသတိရလြမ္းဆြတ္မိတယ္။ ဒက္ဒီကပန္းခ်ီဆဲြတယ္။ အစ္ကုုိတစ္ေယာက္ကလည္းပန္းခ်ီဆဲြတယ္ေလ။ အဲဒီအပင္ၾကီးကိုုၾကည့္မိတုုိင္းဒီအေတြးမွ်င္ရဲ  ့အစဥ္အတုုိင္းဒက္ဒီနဲ ့အစ္ကုုိကိုုသတိရလြမ္းဆြတ္မိျပီးရင္ထဲမွာ
နာက်င္မွုုေတြတခ်ဳိ  ့ၾကည္ႏူးမွုုေတြတခ်ဳိ  ့ျပည့္ျပည့္လာတတ္တယ္။ နာက်င္တာကေတာ့သူတိုု ့ေတြကိုုအေတြးနဲ ့အိမ္မက္ေတြထဲကလြဲရင္ဘယ္ေတာ့မွစကားမေျပာႏုုိင္မထိေတြ ့ႏုုိင္ေတာ့လိုု ့ပါ။
ၾကည္ႏူးရတာကေတာ့သူတိုု ့ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားေတြ ပုုိ ့စကဒ္ေတြနဲ ့အတူက်မကိုုခ်စ္လိုု ့လုုပ္ေပးခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီေတြပိုု ့စကဒ္ေတြေနာက္ကြယ္ကေႏြးေထြးႏုုညံ့တဲ့ေမတၱာကိုုခံစားသတိရမိလိုု ့ပါ။

အခုုက်မဒီေနရာေလးမွာဆက္ထုုိင္ႏုုိင္ေတာ့မွာမဟုုတ္ဘူးဆုုိေတာ့အမ်ဳိးအမည္မေဖၚျပႏုုိင္တဲ့ခံစားမွုုတမ်ဳိးရင္ထဲကိုု
ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ က်မဟာဘာျဖစ္လိုု ့မျမဲတဲ့အရာေတြကုုိတြယ္တာမွန္းမသိတြယ္တာေနမိတာလဲလိုု ့ေတြးေနမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ဒီျမင္ကြင္းေလးဟာဒီကုုိေရာက္မွရလာတဲ့ျမင္ကြင္းေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ျမင္ကြင္းေလးနဲ ့တစ္ဆက္တည္းက်မဘ၀နဲ ့ပတ္သက္မွုုေတြကိုု
သယ္ေဆာင္ေပးလာတတ္တာေလးကိုုက်မႏွစ္သက္ေနမိသလိုုျပဴတင္းေဘးကပ္လ်က္ကပန္းပင္ေလးကပန္းပြင့္ေလးေတြကိုု
အျမဲလာျပီးမနားတမ္းေတာင္ပံခတ္ရင္း၀တ္ရည္စုုတ္တတ္တဲ့လက္မေလာက္ပဲရွိတဲ့ငွက္ပုုတုုန္း (၀တ္ရည္စုုတ္တတ္တဲ့ Humming birds)ေလးေတြကိုုလည္းတြယ္တာေနမိတယ္။

က်မဒီေနရာမွာဘဲထုုိင္ျပီးဒီစာကိုုေရးေနမိတယ္။
ေနာင္ကိုုဒီလိုုအေတြးေတြအျမင္ေတြကိုုစဥ္းစားျပီးေရးရင္ဒီလိုုေရးႏိုုင္မယ္မထင္ဘူး။ ပီပီျပင္ျပင္ေလးလည္းမွတ္မိခ်င္မွမွတ္မိလိမ့္မယ္။ မွတ္မိခ်င္လည္းမွတ္မိလိမ့္မယ္။ မေျပာတတ္ဘူး။ က်မရင္ထဲမွာဘယ္အထိစဲြေနမလဲဆုုိတာတကယ္ခဲြသြားေတာ့မွသိမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ၾကာလာျပန္ေတာ့အရာအားလံုုးေ၀၀ါးျပီးေမ့သြားရျပန္တာပါဘဲ။ ဒါကိုုလည္းသိဘူးခံစားဘူးလ်က္ရဲ့
က်မခံစားခ်က္ေလးကိုုဒီေနရာေလးနဲ ့မခဲြခြာခင္မွတ္တမ္းေရးထားခ်င္မိတယ္။

သစ္ပင္ေလးေတြစိမ္းစုုိေနတဲ့ ဒါမွမဟုုတ္ စမ္းေခ်ာင္းေလးစီးေနတဲ့ ဒါမွမဟုုတ္ ေတာင္တန္းျပာမွုုိင္းမွုုိင္းၾကီးေတြလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဒါမွမဟုုတ္ အရုုိင္းပန္းေလးေတြနဲ ့ေ၀ေနတဲ့ ဒါမွမဟုုတ္ငွက္သံေလးေတြၾကားရငွက္ေလးေတြျမင္ရတဲ့
ဒါမွမဟုုတ္စိမ္းစုုိ၀ါလြင္ေနတဲ့ျမက္ရုုိင္းခင္းၾကီးကိုုလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးေပးမဲ့ ျပဴတင္းေလးတစ္ခုုပိုုင္ဆုုိင္ခ်င္မိတယ္။
သိပ္အမ်ားၾကီးမလိုုပါဘူး။ ျပဴတင္းေလးတစ္ခုုတည္းေလာက္ပါ။


 ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
ခင္မင္ေလးစားေသာ...
အိုုင္အိုုရာ