ခ်စ္သူႏွင့္ပတ္သက္ေသာအပိုုင္းအစမ်ား (၁)

က်မခ်စ္သူ။
သူကအရပ္ရွည္ရွည္၊ မ်က္ႏွာခ်ဳိခ်ဳိ၊ ႏွုုတ္ခ်ဳိခ်ဳိ၊ ရုုပ္ရည္ကေတာ့သာမာန္ဘဲ။ မိန္းခေလးေတြႏွစ္သက္တတ္တဲ့ ထူးျခားေခ်ာေမာတဲ့ရုုပ္မရွိဘူး။ ေျပာရမယ္ဆုုိရင္ က်မစိတ္ကူးထဲကခ်စ္သူရဲ  ့ပံုုရိပ္ထဲမွာပါတာဆုုိလိုု ့အရပ္ရွည္တာ၊ေဖၚေရြတာ နဲ ့ဦးေဆာင္တတ္တာပဲရွိတယ္။ ေၾသာ္..က်န္ေသးတယ္။ ေျခသည္းလက္သည္းသပ္သပ္ယပ္ယပ္ညွပ္ေလ့ရွိတာ
ေလးလည္းပါတယ္။

သူ ့ကိုုက်မစသိတုုန္းက သူကမိန္းခေလးေတြနဲ ့ဆုုိစကားအရမ္းနည္းတယ္။
က်မတုုိ ့ကအုုပ္စုုေတာင့္ေတာ့သူ ့ကိုုခဏခဏမထိခလုုတ္ထိခလုုတ္စၾကတယ္။ သူကအရမ္းေအးျပီးဘယ္သူနဲ ့မွစကားမေျပာတဲ့ တတန္းထဲသားခ်င္းကုုိး။ စ ခ်င္စရာေပါ့။
အဲတုုန္းက က်မတုုိ ့ေက်ာင္းတက္ေနေတာ့ဒုုတိယႏွစ္မွာကြင္းဆင္းရတယ္။ က်မတုုိ ့အဖဲြ ့ခဲြေတာ့သူကက်မတိုု ့အုုပ္စုုထဲပါလာေတာ့အလုုပ္အတူလုုပ္ရတယ္ေလ။ နည္းနည္းေတာ့ေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့။ က်မသူငယ္ခ်င္းက အရမ္းေလာင္ေတာ့ သူ ့ကုုိတစ္ခ်ိန္လံုုးေတြ ့တာနဲ ့စကားေရာေဖာေရာနဲ ့စ တာဘဲ။ ကြင္းမဆင္းခင္တုုန္းကသူငယ္ခ်င္းက သူ ့ကိုုလွမ္းေတြ ့လုုိက္တာနဲ ့.. "ကိုု.....  ......ၾကီး" လုုိ ့လွမ္းေခၚ...ဒီေန ့အတန္းတက္မွာလား...လက္ေတြ ့ရွိတယ္ေနာ..ဘာညာလွမ္းေျပာတာနဲ ့..ဟုုတ္ကဲ့..ဟုုတ္ကဲ့..
ဆုုိျပီးတန္းကနဲလစ္ေတာ့တာဘဲ။
သူကေက်ာင္းလာရင္လည္း အဲတုုန္းကလြယ္အိတ္မလြယ္ဘူး။ က်မတိုု ့အစ္ကိုုေတြကိုုင္တဲ့သားရည္ဖံုုးေလးေတြထဲမွာစာအုုပ္ေလးငါးအုုပ္တြဲထဲ့ထားတာမ်ဳိးတစ္ခုုပဲကုုိင္တယ္။
ျပီးေတာ့ေန ့တုုိင္းလည္းေက်ာင္းမတက္ဘူး။ ေပၚလာလိုုက္ေပ်ာက္သြားလိုုက္ဘဲ။

တစ္အုုပ္စုုတည္းက်ေတာ့မွ ဘယ္ကုုိေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတာလည္းဆုုိတာသိရတယ္။
သူေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတာအေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းရွိတယ္။ တစ္ေၾကာင္းက သူ ့အစ္ကိုုနဲ ့အလုုပ္လုုိက္လိုုက္လုုပ္တာ။
သူ ့အစ္ကိုုက ကုုန္သည္။ ေငြရွာႏုုိင္ေတာ့သူကအဲဒါကိုုသေဘာက်ျပီး အစ္ကိုုနဲ ့လိုုက္လိုုက္အလုုပ္သင္ေပါ့။ အစ္ကိုုကေက်ာင္းကုုိေအးေဆးတက္ေစခ်င္တာကိုုသူကလုုိက္လိုုက္သြားတာေလ။
ဒါေၾကာင့္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတာ။
ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကေတာ့ သူကေက်ာင္းလက္ေရြးစင္ စစ္တုုရင္ထုုိးတာမွာ။ အဲဒါသြားသြားထုုိးေနေတာ့ေက်ာင္းလာျပန္ေတာ့လည္းအတန္းထဲမွာမရွိဘူးေပါ့။

က်မတုုိ ့ေတြကြင္းဆင္းေတာ့မွအရမ္းခင္ျပီးရင္းႏွီးသြားၾကတာေလ။
မနက္ကုုိကြင္းဆင္း။ ျပန္လာရင္ ေန ့လည္စာစား။ စားျပီးအတန္းတက္ရေတာ့အရမ္းအိပ္ငိုုက္ၾကတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္ဆုုိ က်မသူငယ္ခ်င္း ေလာင္စိန္က ဘယ္သူ ့ကိုုဘယ္လိုု စ ရမလည္းပဲၾကံေနတာ။ ဘာမွအခြင့္မသာရင္ ေဘးကေရွ  ့ကလူေတြကိုု ပံုုဆဲြ။ က်မလည္း ျမင္တာေတြဆဲြ။ သီခ်င္းေတြေရး။ ကဗ်ာေတြခ်ေရး။ ဘယ္လုုိဗရုုတ္က်ရမလည္းေတြးေနၾကတာ။

က်မကအစ္ကိုုေတြအမ်ားၾကီးၾကားမွာၾကီးလာတာဆုုိေတာ့ အစ္ကုုိေတြအစ္မေတြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အိမ္မွာကခင္ခင္မင္မင္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေနလာခဲ့ရတာဆုုိေတာ့
လူမစိမ္းဘူး။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လြယ္တယ္။ ဒါကက်မရဲ  ့သဘာ၀ေပါ့။

အေမကအိမ္မွာ သူ ့သားေတြကိုုေခၚရင္ ေရွ  ့က ကိုုကိုုထဲ့ျပီး မွ ေနာက္ကနံမည္ေတြတဲြေခၚတတ္တယ္။ အျမဲေတာ့မဟုုတ္ဘူး။ တစ္ခုုခုုေျပာခ်င္ရင္တုုိ ့သတိေပးခ်င္ရင္တုုိ ့ခုုိင္းခ်င္ရင္တုုိ ့ေပါ့။ အစ္ကိုု အၾကီးကိုုေမာင္ေမာင္တစ္လိုု ့ထားပါေတာ့။ ႏွစ္ကိုု ေမာင္ေမာင္ႏွစ္....သံုုးကုုိ ေမာင္ေမာင္သံုုး..ထားပါေတာ့။ အဲဒါဆုုိအေမက ဒီလိုုေခၚတယ္။ ကဲ...ကိုုကိုုေမာင္ေမာင္တစ္ေရ..အေမ့ကိုုဒါေလးေတာ့ လုုပ္ေပးဦး။  ကဲ...ကိုုကုုိေမာင္ေမာင္ႏွစ္ေရ..ဘာညာေပါ့။ အဲဒီေတာ့က်မတုုိ ့ညီအစ္မေတြကလည္းအစ္ကိုုေတြေမာင္ေတြကိုု ေခၚေနက် ကေနေသြဖယ္ျပီး တစ္ခုုခုုေျပာေတာ့မယ္ဆုုိရင္...ကုုိကိုုတစ္ေရ...ဘာညာ။ အငယ္ကုုိလည္း ကိုုကိုုေထြးေရ..ဘာညာေပါ့။ ေခၚေလ့ရွိၾကတယ္။

အဲဒါတစ္ရက္က်ေတာ့အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းကဘာလည္းမသိပါဘူး အဲဒီငိုုက္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာသူ ့ကိုု စလုုိက္တယ္။ သူကငိုုက္ေနတာေလ။ စာအုုပ္ေလးငံုု ့ၾကည့္ျပီး စာကူးေနသလိုုလိုုဘာလိုုလိုုနဲ ့။ သူလည္းငိုုက္တာလူမိသြားလိုု ့ဓါတ္က်သြားပံုုဘဲ။ မၾကာပါဘူး။ ဆရာကလည္းထြက္ေရာ။ သူတိုု ့(က်မသူငယ္ခ်င္းနဲ ့သူနဲ ့) စကားေျပာေနတုုန္း
က်မက လက္ေတြ ့ဆင္းရတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုုကိုုေျပာမလိုု ့သူတိုု ့နားသြားျပီး ကဲ...ကိုုကိုု ".... ....." ေရ လိုု ့ခပ္ေသာေသာေလးအစ္ကိုုေတြကိုုေျပာသလိုုအက်င့္ပါျပီးစကားစမိေတာ့...
အဲဒီက်မခ်စ္သူျဖစ္လာမဲ့လူၾကီးကဘယ္လိုုျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။
သူတစ္ခုုခုုျပန္ေျပာလိုုက္တယ္ထားပါေတာ့။

က်မသူအဲလိုုျပန္ေျပာခဲ့တာကိုုသတိမရေတာ့ဘူး။
 ေက်ာင္းေတြျပီးလိုု ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းလုုပ္ငန္းခြင္၀င္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသြားတယ္။
က်မသူငယ္ခ်င္းေလာင္စိန္လည္း ဂ်ပန္ေရာက္ျပီးအိမ္ေထာင္က် ခေလးေလးတစ္ေယာက္ရ။
က်မတုုိ ့ေတြလည္းမဆံုုၾကေတာ့ဘူး။
က်မလည္းလုုပ္ငန္းခြင္၀င္။ နယ္သြားလိုုက္။ တစ္ခါတစ္ေလ ႏုုိင္ငံျခားသြားလိုုက္။ ရန္ကုုန္မွာေနလိုုက္နဲ ့။ သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြမိတ္ေဆြသစ္ေတြေတာင္သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြျဖစ္ေနျပီ။
တစ္ရက္မွတ္မွတ္ရရ အေမရိကန္ႏုုိင္ငံကျပန္လာခါစေလးမွာ
သူငယ္ခ်င္းေလာင္စိန္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုုစံုုစမ္းျပီးရလာတယ္မသိဘူး။ က်မစီကိုု ဖုုန္းဆက္လာတယ္။ ၾကားထဲမွာသူနဲ ့ႏွစ္ခါသံုုးခါလာက္ေတာ့ဆံုုလိုုက္ပါေသးတယ္။ ခဏဘဲ။ သူ ့အေမဆံုုးတုုန္းကရယ္ လမ္းမွာေတြ ့လိုု ့ရယ္ က်မအေမဆံုုးတုုန္းကရယ္။ အဲဒီေန ့ကေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၾကတာမနက္ သံုုးနာရီေလာက္ေတာင္ထုုိးေရာ ညကိုုးနာရီဆယ္နာရီေလာက္ကစေျပာတာ။ ဖုုန္းနဲ ့ထိထားရလိုု ့နားေတြေတာင္မွက်ိန္းျပီးနာတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားေျပာသလဲဆုုိေတာ့။ သူနဲ ့အစျပဳျပီးငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြအကုုန္ ျပန္ဆက္မိသြားၾကတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုုတာသူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းထိလံုုးေထြးေနလာခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေနာ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေရးပါဦးမယ္။

ဟုုိေျပာသည္ေျပာေတြေျပာျပီး သူ ့အေၾကာင္းေရာက္သြားေတာ့..
သူငယ္ခ်င္းကမွတ္မွတ္ရရဘာေျပာတယ္မွတ္ပါသလဲရွင္။
သူ က်မကိုုျပန္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလ။
က်မလံုုး၀သတိမရ။ မမွတ္မိေတာ့တာကုုိ ေလာင္စိန္သူငယ္ခ်င္းကမွတ္မိေနတာ။

"ဟဲ့...နင့္ကိုု အဲတုုန္းက " ကိုု ..... .....     ၾကီး" ျပန္ေျပာတာမွတ္မိေသးလား" တဲ့။
"ဟင့္အင္း..ဘာေျပာတာလဲ..ငါမမွတ္မိဘူး"ဆုုိေတာ့...
"အဲလိုုျပန္ေျပာလိုု ့ငါတုုိ ့မွာရယ္လိုုက္ရတာေလ" တဲ့။ "နင္မမွတ္မိဘူးလား"တဲ့။ "ဟင့္အင္း...ဘာလဲ...ငါေတာ့လံုုး၀မမွတ္ဘူး"

နင္ကလည္း "ကိုု..တစ္လံုုးဆုုိေတာ္ပါျပီဗ်ာ"......ဆုုိတာေလဟာ...တဲ့။
ဟား..ဟား..ဟား
က်မခ်စ္သူဟာအဲလိုုလူ။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ခင္မင္ေလးစားေသာ...
အိုုင္အိုုရာ

(စကားခ်ပ္...က်မတုုိ ့ညီအစ္မေတြခုုထိ သူငယ္ခ်င္းေတြေမာင္ေတြတူေတြကုုိ ေရွ  ့က ကုုိကုုိထဲ့ေခၚျပီးေျပာတုုန္းဘဲ။ အျမဲေခၚတာမဟုုတ္ဘူး။ တခုုခုု ေျပာခ်င္ရင္တုုိ ့အကူအညီလိုုရင္တုုိ ့။ း))