သူဟာေက်ာင္းသားဘ၀တုုန္းကစိတ္ရွည္သေလာက္ ခုုမ်ားေတာ့စိတ္ကိုုမရွည္တတ္ေတာ့ျပန္ဘူး။
"ဘာလိုု ့ဒီေလာက္စိတ္တုုိေနရတာလဲ
ၾကီးက်ယ္တဲ့အျပစ္လုုပ္ထားတာလဲမဟုုတ္ဘူး။
ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာဆုုိေနတာလဲမဟုုတ္ဘူး။
ဘာျဖစ္လိုု ့စိတ္မရွည္ျဖစ္ေနရတာလဲ။
ဟုုိးတုုန္းကေတာ့ စိတ္ရွည္လိုုက္တာ။
စိတ္ရွည္အလိုုလိုုက္လြန္းလိုု ့ဘဲခ်စ္ခဲ့ရတာကုုိ။"
အဲတုုန္းက ဒီေလာက္အရစ္ရွည္တတ္မွန္းမသိဘူးတဲ့။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ရက္ရက္စက္စက္ေျပာရက္လိုုက္တာ။ အရင္တုုန္းကေတာ့ လုုပ္တာကုုိင္တာစိတ္ရွည္တယ္။ ေသသပ္တယ္။ စနစ္က်တယ္။ စည္းကမ္းရွိတယ္တဲ့။ မရမခ်င္းလုုပ္လိုု ့ဇဲြေကာင္းတယ္တဲ့။ ခုုေတာ့အဲဒါေတြကအရစ္ရွည္ေပရွည္သတဲ့။
စိတ္ေကာက္ရမွာကလည္း ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာ။
စကားမေျပာဘဲ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနၾကည့္လိုုက္တာေတာင္ ပ်င္းလာတယ္။
အသက္ကေတာ့ၾကီးလာျပီ။
စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာခ်စ္ျမတ္ႏုုိးျခင္းအမွုုေတြလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ ့ေပ်ာက္ကုုန္ျပီ။
ဒါေပမဲ့လက္ေတြ ့ဆန္ေသာခ်စ္ျမတ္ႏုုိးျခင္းအမွုုေတြေတာ့တစတစနဲ ့အစားထုုိး၀င္ေရာက္လာၾကတယ္လိုု ့ေတာ့
ေျပာလိုု ့ရျပန္တယ္။ (ဒီလိုုဘဲေျဖေတြးရတာေပါ့ေလ။) ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးတာ။ ေပါင္မုုန္ ့မီးကင္တာ။ အ၀တ္ေခါက္ေပးတာ။ အ၀တ္ေလွ်ာ္တာ။ အမွုုိက္ပစ္တာ။ အိပ္ယာသိမ္းတာ။ သန္ ့ရွင္းေရးလုုပ္တာ။။ ပန္းကန္ေဆးတာ။သူအလုုပ္သြားလိုု ့က်မအိပ္ေနရင္ က်မမႏိုုးေအာင္တုုိးတိုုးတိတ္တိတ္လုုပ္တတ္တာ။ က်မကိုုႏွုုတ္မဆက္ပဲ တုုိးတိုုးတိတ္တိတ္ ထြက္သြားရင္ က်မကႏုုိးလာလိုု ့သူ ့ကုုိမေတြ ့ေတာ့ရင္ ႏွုုတ္မဆက္သြားလိုု ့ဆုုိ ျပီးေနာက္သြားရင္ႏွုုတ္ဆက္သြားပါလိုု ့ေျပာ။
ေဟာ..အိပ္ေနတုုန္း ႏွုုတ္ဆက္ျပန္ေတာ့ျပန္အိပ္မရျပန္ဘူးေျပာ။ ဒီလိုုနဲ ့က်မေျပာတဲ့အေပၚမူတည္ျပီးႏွုုတ္ဆက္တလွဲ ့မႏွုုတ္ဆက္တလွဲ ့။အျမဲအတူတူေနေနရေတာ့လည္း က်မကုုိလြမ္းတယ္ဆုုိတာမ်ဳိးေတြ သတိရမိတယ္ဆုုိတာမ်ဳိးေတြလည္း မၾကားရတာၾကာလွေပါ့။
ဟိုုးတုုန္းက လက္ေဆာင္ေပးရင္ သူ ့စိတ္ကူးေလးနဲ ့သူ၀ယ္လာတယ္။
က်မႏွစ္သက္တဲ့အေရာင္ေတြနဲ ့ပံုုစံမ်ဳိးေတြ အစစအရာရာ အကုုန္သိတယ္။ မွတ္မိေနတတ္တယ္။ အစားအေသာက္ဆုုိလည္း က်မႏွစ္သက္တတ္တာေတြသိတယ္။ ဘယ္ခရီးကျပန္လာျပန္လာ က်မအတြက္ ေခါင္းကေနေျခအထိအစံုုနီးပါး ပစၥည္းအေသးအဖဲြေလးေတြကအစ၀ယ္လာတတ္တယ္။ က်မက အိတိကိြစိလွတပတေလးေတြခ်စ္တတ္မွန္းသိလိုု ့ဘီးေလးကအစ အလွစိုုက္ပန္းအုုိးအထိ၀ယ္လာေပးတတ္တယ္။ ေဘာင္းဘီဆုုိလည္းက်မဆုုိဒ္မွန္း၀ယ္လာတာအေတာ္ဘဲ။
ခ်စ္သူေတြဘ၀တုုန္းက သူကမေလးရွားတုုိ ့ထုုိင္းတိုု ့တရုုတ္တုုိ ့ကိုုခရီးထြက္တတ္တယ္။
အဲတုုန္းကႏုုိင္ငံျခားသြားတဲ့သူေတြဆုုိတာလည္းရွားေတာ့စေကာ့ေစ်းမွာ သေဘၤာသားေတြလာလာေရာင္းတတ္တဲ့ဆုုိင္မ်ဳိးေတြမွာ ႏုုိင္ငံျခားကလာတဲ့ပစၥည္းကိုုယ္ၾကိဳက္တတ္တာေလးေတြ
သြားသြားၾကည့္ရေမးရတယ္။ သူမေလးတုုိ ့ထုုိင္းတိုု ့ကျပန္လာရင္ က်မအတြက္ဆုုိအမ်ားၾကီး၀ယ္လာတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္သေဘာက်ၾကတယ္။ တခါတခါ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ပါ အမွတ္တရေလးေတြ၀ယ္လာတတ္ေသးတယ္။ မ်က္ႏွာလိမ္းတဲ့ခရင္မ္တုုိ ့လိုုးရွင္းတုုိ ့ေရေမႊးတုုိ ့ဆုုိတာျပတ္တယ္ကိုုမရွိသေလာက္ဘဲ သူ၀ယ္လာတာေတြနဲ ့။ ခုုမ်ားေတာ့ ေမြးေန ့ေတာင္မွ ကုုိယ္ၾကိဳက္တာကုုိယ္ေရြး သူကပိုုက္ဆံရွင္းတယ္။ ဘယ္မွာလည္းရုုိမန္းတစ္။ လူကိုုအလိုုလိုုက္တာေတာင္မွ ခ်စ္လိုု ့အလိုုလိုုက္တာမ်ဳိးမေျပာဘူး။ က်မၾကိဳက္တာစား။ ၾကိဳက္တဲ့ဆုုိင္ေရြး သူကေခ်း(ဂ်ီး)မမ်ားဘူးဆုုိေျပာလိုုက္ေသးတာ။ ဘာစားမလဲေမးရင္ၾကိဳက္တာခ်က္တဲ့။ က်မခ်က္မွာကိုုေၾကာက္လိုု ့တဲ့။ ေဆးစရာေတြထြက္လာေတာ့မယ္ သူေဆးရေတာ့မယ္ဆုုိျပီး။ ဘယ္လိုုၾကီးမွန္းကိုုမသိဘူး။
တစ္ေနရာရာသြားၾကရင္ ယုုတ္စြအဆံုုး တစ္ပါတ္တစ္ခါ ႏွစ္ခါ ေစ်းသြားၾကရင္ေတာင္မွ အနားမွာမေနဘူး။
ဒီမွာေစ်း၀ယ္တာကေတာ့ ဟင္းခ်က္စရာလည္းစတုုိးဆုုိင္ၾကီးေတြမွာပဲ၀ယ္ၾကရတာမဟုုတ္လား။ အဲဒါ အဲလိုုသြားၾကရင္လည္းအထဲေရာက္တာနဲ ့ဘယ္ဖက္ထြက္သြားမွန္းကုုိမသိဘူး။ ေပ်ာက္သြားေရာ။
အစကဆုုိသိပ္ေဒါကန္တာ။ ဒီကသူပါတယ္မွတ္ျပီး စကားေတြေျပာ အနားကပစၥည္းထဲ့တဲ့လွည္းကိုု ကုုိယ့္လွည္းမွတ္လိုု ့မွားထဲ့။ ေနာက္နားကလူကုုိကုုိယ့္လူမွတ္လိုု ့ဆဲြမလိုုလိုု ခဏခဏျဖစ္။
ခုုေတာ့ အထာက်သြားျပီ။ ၀င္ကတည္းက တြန္းလွည္းကုုိကုုိယ့္ဖာသာယူျပီး ကုုိယ္သြားခ်င္တဲ့လိုုင္းကုုိယ္သြားတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ တစ္ေနရာရာကေနေပၚလာလိမ့္မယ္ဆုုိျပီး။
ကုုိယ္ကစိတ္ကူးနဲ ့စဥ္းစားျပီးပစၥည္းေတြဖတ္ၾကည့္ကိုင္ၾကည့္လုုပ္ေနတုုန္း ေနာက္ကေန လူကိုုပုုခုုန္းတုုိက္ျပီး ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ အဲဒါသူလိုု ့သာမွတ္လိုုက္ေတာ့။ အဲဒါကိုုက်မကလည္း မမွတ္ဘူး။
ျပဳန္းဆုုိ ကုုိယ့္ကိုုပုုခုုန္းတုုိက္သြားရင္တုုိ ့တြန္းလွည္းကိုုဆဲြယူသြားရင္တုုိ ့ဆုုိ အမေလး..လန္ ့လိုုက္တာ..ဆုုိေျပာေနၾက။ သူက က်မအဲလိုုေျပာတာအေတာ္သေဘာက်ပံုုရတယ္။ အျမဲပဲ ျပန္ေပၚလာရင္ရုုိးရုုိးမေပၚလာဘူး။ ပုုခုုန္းကုုိတုုိက္ခ်ျပီးမွေပၚလာတယ္။ က်မကလည္း အျမဲ အမေလးလန္ ့လုုိက္တာလိုု ့ေျပာတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့က်မလည္းခုုေတာ့အဲလိုုလုုပ္တာကိုုေတာင္အျမင္ကပ္ရာကေနခ်စ္တတ္ေနျပီထင္တယ္။ လႊတ္ထားလိုုက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါဆုုိ သူ က်မေပ်ာက္လိုု ့ဖုုန္းကိုုဆက္တုုိက္ေခၚေနျပန္ေရာ။ က်မကလည္း အဲလိုုေန ့မ်ဳိးဆိုု ရံုုးမွာစည္းေ၀းရွိလိုု ့ဖုုန္းကုုိအသံပိတ္ထားျပီးျပန္မဖြင့္ထားမိတဲ့ေန ့မ်ဳိးတုုိ ့ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။
စိတ္ထဲကေတာ့ အဲလိုု လြဲရင္ၾကိတ္ျပီး၀မ္းသာေနတာ။ သြားခ်င္ဦး သပ္သပ္ဆုုိျပီးေတာ့ေပါ့။
ေခါင္းကိုက္ဇက္ေၾကာတက္လိုု ့ကိုုကုုိ..ဒီနားေလးနည္းနည္းႏွိပ္ေပးပါလားေျပာရင္ မ်က္လံုုးကအဲဒီပုုခုုန္းတုုိ ့ဇက္တုုိ ့မွာမရွိဘူး။ ေလးငါးခ်က္ႏွိပ္ျပီး လက္မသန္ေတာ့ဘူးလိုု ့ေျပာတယ္။ သူ အေၾကာတက္ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ က်မကသိပ္ႏွိပ္ေပးခ်င္တာ။ ဒါမွက်မႏိွပ္ေပးဖုုိ ့ေတာင္းဆိုုခဲ့ရင္ သူတစ္လွဲ ့ကုုိယ္တစ္လွဲ ့သေဘာေပါ့။ သက္သာေစခ်င္တာလည္းတစ္ေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒါ မႏွိပ္ေပးနဲ ့တဲ့။ ဇြတ္ႏွိပ္ေပးရင္ ရျပီရျပီဆုုိျပီးကုုိယ္ကိုုတြန္ ့လိမ္ျပီးရုုန္းထြက္သြားေရာ။
ခုုေလက်မအေၾကာင္းတစ္ခုုခုုေျပာဖုုိ ့အစပ်ဳိးရင္ အလည္ကအေၾကာင္းကိုုနားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆံုုးဘာျဖစ္သြားလဲတန္းေမးတယ္။ ေနာက္ဆံုုးျဖစ္တာေျပာ
ျပီးျပန္ေတာ့ ၾကားထဲက သူမ်ားနဲ ့အျပန္အလွန္ေျပာရတာေတြ ျဖစ္ပ်က္တာေတြက ဟ ေနေတာ့ ကုုိယ္ခံစားရ ၾကံဳရတာကိုု ဘာေၾကာင့္ဘယ္လိုုဆုုိတာျပည့္ျပည့္၀၀နားမလည္ျပန္ဘူး။ စိတ္ကိုုအပူမရွိေအာင္ထားဖုုိ ့၊ အပူဆုုိတာ အကုုသိုုလ္ဘဲ။ အဲဒီအကုုသိုုလ္ျဖစ္ေနရင္ ေကာင္းတာေတြနဲ ့ပုုိေ၀းေနေစတယ္။ စိတ္ေအးခ်မ္းမွ ကုုသိုုလ္ျဖစ္တာ။ ဒါမွေအးခ်မ္းျပီးေကာင္းမြန္တာေတြျဖစ္မွာဆုုိျပီး လန္ဘားေက်ာက္သတား အၾကာၾကီးေျပာေနျပန္ေရာ။ ၾကည့္...သူမ်ားေျပာတုုန္းကေတာ့ လုုိတုုိရွင္းေျပာခုုိင္းျပီးသူ ့က်ေတာ့ အင္ဒီးယန္းကားရုုိက္ေနတယ္ ေပအရွည္ၾကီး။
သူကေလဖ်ားခဲတယ္။ ဖ်ားရင္လည္းအျပဳစုုမခံတတ္ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးအိပ္ယာထဲလွဲေနတာဘဲ။
က်မတုုိ ့အိမ္မွာတစ္ေယာက္ကိုုတစ္ေယာက္သိပ္ျပဳစုုၾကတာ။ က်မေခါင္းကိုုက္လက္ကိုုက္ဆုုိအစ္ကုုိေတြေမာင္ေတြကႏွိပ္ေပးတာ အၾကာၾကီးစကားတေျပာေျပာနဲ ့။ က်မဖ်ားလိုု ့ကေတာ့အေမနဲ ့မမနဲ ့ေသျပီဆရာပဲ။ ဟုုိဟာလည္းမစားဒီဟာလည္းမစား။ ဟုုိဟာေလးလုုပ္ေပး ဒီဟာေလးလုုပ္ေပး က်မစားခ်င္မယ္ထင္တာေလးေတြ။ နဖူးကိုုခဏခဏလာစမ္းရင္လည္းမၾကိဳက္ဘူး။ အၾကာၾကီးပစ္ထားရင္လည္းမၾကိဳက္ဘူး။ က်မဖ်ားရင္ ေပေပေတေတေနျပီးမွဖ်ားေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါဖ်ားရင္ ခ်က္ခ်င္းမေပ်ာက္ဘူး။ အဖ်ားေကာင္းေကာင္းမေပ်ာက္ခင္ေရခ်ဳိးေခါင္းေလွ်ာ္ခ်င္တယ္။ ျပန္အေအးမိျပန္ဖ်ား။ အေမနဲ ့မမနဲ ့ကျပန္ျပဳစုုရနဲ ့။ ခုုမ်ားေတာ့ျပဳစုုမဲ့သူမရွိလိုု ့မဖ်ားရဲေပါင္။ ကုုိယ့္ကိုုကုုိယ္ဂရုုစိုုက္လိုုက္တာ။ ဘယ္ေပေပေတေတေနရဲမလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတာတစ္ခုုက စိတ္မရွည္တတ္ေတာ့တဲ့ ခ်စ္ခ်စ္က က်မဖ်ားရင္ အရမ္းဂရုုစိုု္က္ျပန္တယ္။ အိပ္ယာထဲ ေကာ္ဖီ ဆြတ္ျပဳတ္ဘာညာယူလာျပီး ခြံ ့ေကြ်းတုုိက္ေကြ်းတယ္။ ေဆးေသာက္ခ်ုုိန္ေစာင့္ျပီးထျပီးေဆးတုုိက္ေပးတယ္။ ဘာစားခ်င္လည္းေျပာ သြား၀ယ္ေပးရွာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကယ္လီဖုုိးနီးယားမွာတုုန္းက ေက်ာင္းတက္ေနတုုန္းကေပါ့။ က်မဖ်ားတာ သူ ့မွာစိတ္ေတြပူလိုု ့။
နလံထေတာ့ဘာစားခ်င္လည္းတဲ့ ။ က်မ ကမုုန္ ့ဟင္းခါးလိုု ့ေျပာေတာ့ ျမန္မာစားေသာက္ဆုုိင္ကိုုသြားျပီး မုုန္ ့ဟင္းခါးတစ္ပဲြ ၇ေဒၚလာခဲြလား ၆ေဒၚလာခဲြလားမသိဘူး ေပးရတယ္။ ၂ပဲြသြား၀ယ္ျပီးေကြ်းရွာတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုုိရင္က်မစားဘူးသမ်ွ မုုန္ ့ဟင္းခါးထဲမွာ သူ ့ထက္ညံ့တာေတာင္ သူ ့ေလာက္မညံ့ဘူးလုုိ ့ေျပာရမယ္။ အညံ့တကာ့အညံ့ဆံုုးဘဲ။
က်မကေတာ့သူျပဳစုုတာကိုု သေဘာေတြက်ေနတာ။ ဖ်ားရတာမဆုုိးဘူးလိုု ့ေတာင္ထင္မိခဲ့တယ္။
ကဲ...ကုုိယ္ ့သူငယ္ခ်င္းစာဖတ္သူမ်ားေကာ
သူ ့လိုုေျပာင္းလဲသြားတဲ့သူမ်ားနဲ ့ဘ၀ေဖၚျဖစ္ေနသလား။
ဘ၀ေဖၚမရွိေသးရင္လည္းတခ်ိန္မွာေျပာင္းလဲသြားတတ္တာေလးေတြၾကိဳတင္ျမင္ေယာင္ထားေနာ္။
အရင္တုုန္းနဲ ့ခုုခ်ိန္ထိအတူတူဘဲ..ဆုုိရင္ေတာ့ကုုိယ္က ကြန္ဂရက္က်ဴးေလးရွင္းလုုပ္လိုုက္ပါတယ္ေနာ္။ း)
အားလံုုးကိုုေက်းဇူးတင္လွ်က္။
ခ်စ္ခင္ေသာ
အုုိင္အိုုရာ
